inż. Kazimierz
Władysław Nowakowski
17-12-1913 - 04-01-1985 (Lat 71)
17-12-1913 - 04-01-1985 (Lat 71)
Człowiek nie czyniący nic dobrego dla innych,
sam nigdy nie osiągnie żadnego dobra dla siebie...
Informacje o zmarłym
Inżynier budownictwa. Zasłużony w powojennej odbudowie Warszawy, twórca wielu systemów budownictwa uprzemysłowionego, w tym tzw. „Cegły Żerańskiej”. Pierwszy w kraju „dyrektor z konkursu" (1957), wieloletni pracownik naukowo-badawczy budownictwa. Laureat wielu nagród, odznaczony m. in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Organizator i społecznik. Kochany Mąż, Ojciec i Dziadek.
Kazimierz Władysław Nowakowski urodził się 17 grudnia 1913 r. w Lublinie. W roku 1922 rozpoczął naukę w Gimnazjum Męskim im. Vetterów w Lublinie. Po siedmiu latach nauki przeniósł się do lubelskiej Szkoły Budownictwa, którą ukończył z wynikiem bardzo dobrym w czerwcu 1936 r., uzyskując dyplom technika budowlanego. Budownictwo okazało się zawodem na całe życie. Już 1 lipca rozpoczął pracę w Biurze Budowlanym i Handlowym „Architekt”, gdzie powstały pierwsze projekty - przebudowy cukrowni Zbiersk i Rejowiec. W latach 1938-39 był projektantem i kierownikiem robót licznych obiektów budownictwa mieszkaniowego, przemysłowego i komunikacyjnego.
Po wyzwoleniu, w latach 1945-1946, pracował przy odbudowie zniszczonych obiektów inżynieryjnych, zwłaszcza na Ziemiach Odzyskanych. Bydgoszcz, Gdańsk, Szczecin to miasta, w pobliżu których projektował, budował lub remontował mosty i małe elektrownie wodne, np. „Gródek” i „Żubr”. Od stycznia 1947 roku pracował w Warszawie, przy odbudowie Stolicy. Kierował budową gmachu Ministerstwa Przemysłu i Handlu przy pl. Trzech Krzyży (obecnie Ministerstwo Gospodarki). Budowa ta była prowadzona według oryginalnego systemu „Rytm”, opracowanego jeszcze podczas wojny, składajacego się z belek stropowych 3S i pustaków gruzobetonowych. Gruz ceglany był wówczas jedynym kruszywem dostępnym bez ograniczeń. W latach 1948-50 zajmuje się organizacją zakładów prefabrykacji i realizacją budynków z prefabrykatów na osiedlu mieszkaniowym Sielce i na terenie szpitala przy ul. Wołoskiej, stosując między innymi opracowane i opatentowane przez niego rozwiązania. W latach 1950-56 pracuje w różnych Biurach Projektowych, opracowując liczne obiektów o różnym przeznaczeniu, głównie dla administracji państwowej.
W roku 1957 nastąpiła w kraju odwilż demokratyzacji po okresie stalinowskim. Fabryki i przedsiębiorstwa mogły przeprowadzać otwarte konkursy na stanowiska dyrektorów. Kazimierz Nowakowski staje do pierwszego takiego konkursu, w Zakładach Produkcji Elementów Budowlanych nr 1 w Warszawie na Żeraniu (później Fabryki Elementów Betoniarskich FAELBET) i wygrywa go. Zostaje pierwszym w kraju „dyrektorem z konkursu”. Zmienia profil produkcyjny fabryki wprowadzając do produkcji system budownictwa uprzemysłowionego własnego patentu, tzw. Cegły Żerańskiej. Są to średniej wielkości betonowe płyty kanałowe, które mogą być wykorzystywane zarówno na stropy jak i ściany budynków. System ten zapewniał elastyczność projektowania i swobodę realizacji architektury. Cegła Żerańska była masowo stosowana w budownictwie na terenie całego kraju. Została z niej wybudowana większość osiedli w Warszawie i innych miastach.
Od roku 1959 Kazimierz Nowakowski poświęca się pracy badawczej. Wcześniej, jeszcze w 1954 roku uzyskał wyższy tytuł zawodowy - inżyniera budownictwa. W 1962 roku zostaje powołany na stanowisko adiunkta w Instytucie Organizacji i Mechanizacji Budownictwa. Nie porzuca działalności praktycznej w budownictwie - w Zjednoczeniu Budownictwa kieruje Zakładem Badań i Doświadczeń. Dokonuje kolejnych wynalazków i opracowań: w 1960 - system budownictwa wielkopłytowego N, 1963 - ekonomiczna falistą płytę stropową PNP, 1964 - system wylewanego budownictwa monolitycznego Stolica (prekursor obecnie stosowanych metod budowy wieżowców w centrach miast). W 1970 roku zostaje uhonorowany tytułem Mistrza Techniki Warszawa 1969 dziennika ŻycieWarszawy, a także zostaje powołany na stanowisko samodzielnego pracownika naukowo-badawczego w Instytucie Organizacji i Mechanizacji Budownictwa.
W tym roku sukcesów, 1970, doznaje pierwszego zawału serca w wyniku choroby niedokrwiennej. Rozpoczyna leczenie i rehabilitację. Nie zrywa z budownictwem, ale nie może już pracować tak, jak dotąd. Zostaje społecznikiem organizując i prowadząc we współpracy z kardiologiem, prof. Edmundem Żerą Ośrodek Ambulatoryjnej Rehabilitacji Kardiologicznej Ogniska TKKF Wierzbno. Rehabilitacja sportem była wówczas ważną metodą minimalizowania skutków zawału serca. Poświęca się też życiu rodzinnemu. Postępy choroby niedokrwiennej serca były jednak stałe. Po piętnastu latach od pierwszego, Kazimierz Nowakowski doznał drugiego, rozległego zawału mięśnia sercowego i w jego wyniku zmarł 4 stycznia 1985 roku. Pozostawił żonę Krystynę (ur. 1914) oraz troje dzieci: synów Andrzeja (ur. 1938) i Wojciecha (ur. 1942) oraz córkę Krystynę (ur. 1947).
Kazimierz Nowakowski odznaczony był m. in. Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.